Ik heb hoorn gestudeerd aan het conservatorium en ben daar jaren lang zwaar professioneel in geweest. Toen ik nog op conservatorium zat, of net daarna, speelde ik veel bij de radio-orkesten als free-lancer. In het toenmalige Radio Symfonie Orkest was mijn leraar 1e hoornist. Ik werd gevraagd om 3e hoorn te spelen in een stuk van Berlioz, la reine Mab. Een terecht niet heel erg bekend stuk, zoals de radio-orkesten er veel uitvoerden want het was een van hun taken om onbekende muziek te spelen. Nou is het zo dat in de tijd van Berlioz er 2 soorten hoorns waren, een met ventielen en het oudere model zonder ventielen. Berlioz schreef voor beide. De instrumenten zonder ventielen waren de 1e en 2e hoorn. De ventielhoorns waren de 3e en 4e hoorn. Nou kun je met een ventielhoorn meer dan een zonder ventielen. Dus de 3e partij in Berlioz is in feite de 1e. Er zijn meer en moeilijkere solo's. Zo ook in La reine Mab. Na een lange tijd niks zitten, moest ik een lastige solo spelen, helemaal in mijn eentje. Het was hoog, moeilijk en helemaal naakt. Ik had niet het juiste instrument ervoor en het kwam te vroeg voor me. Ik was er niet klaar voor. Ik denk dat het in de repetities de helft van de keren mis ging. Veel scheve ogen van de dirigent mijn richting. Maar ze lieten me zitten en ik snap nog steeds niet waarom. Mijn leraar greep niet in, de dirigent ook niet, directie ook niet. Verbazingwekkend. Ik zou zelf wel ingegrepen hebben. Het werd een gruwelijke stress week. Ik sliep slecht of niet erdoor en kon maar aan één ding denken, die verschrikkelijke solo. In mijn hoofd was ik het de hele dag aan het spelen. Het concert was in Muziekcentrum Vredenburg Utrecht en zoals gebruikelijk zowel opname als rechtstreekse uitzending op Radio 4. Ik was op van de zenuwen. Dus het moment komt daar. Na weet ik hoeveel tijd niks doen, ineens out of the blue dat ding spelen. Er was iets in mijn allereerste aanzet dat net niet helemaal lekker was. Niemand heeft dat gehoord, het was een van die dingen die je alleen als muzikant weet. Maar dat gaf me nog net iets meer stress. En plotseling in een fractie van een moment zie ik de muziek voor me staan. Het was een vorm die al af was en het enige dat ik hoefde te doen, was die een tikje te geven, even aan te raken. In dat moment sloeg een golf van vreugde of schoonheid ook door me heen. Ik wist dat het niet meer verkeerd kon gaan en ik raakte de muziek aan zoals je tegen een glas kunt tikken om het te laten zingen. De muziek speelde en ik speelde zelf niet. Ik ervaarde een 100% zekerheid dat het er al was en zich perfect zou uitdrukken. Tegelijkertijd was ik er uit en hoorde het zich voltrekken. Ik zag ook een soort van groene energie in die muziek. Het was beter dan ik het ooit gedaan had. Het was perfect. Heel veel mensen, ook de dirigent kwam naderhand naar me toe om me te complimenteren. "You did it in the exact right time". Jaja, maar ik wist dat ik niet gespeeld had. Dit was iemand anders die mij geholpen had en gebruik gemaakt had van mijn lichaam dat weliswaar getraind was, maar toch. Nog nooit op zo'n nivo. Tot dan toe tenminste. Jaren later zou ik er mijn hand niet meer voor omgedraaid hebben. Een boeiende ervaring. Een gezonde ervaring ook? Nou nee. Voor herhaling vatbaar? Ook liever niet. Maar zeer zeker leerzaam, heel interessant en rijk.