Soms als ik aan het werk ben, met name achter de computer, dan wil ik nog wel eens verder gaan dan mijn lichaam wil. Eigenlijk weet ik heus wel dat het beter is om te stoppen, maar het moet nu eenmaal af. Dat is het moment dat als er iets mis gaat of als het tegen zit, de kans er is dat ik ga mopperen. Gijs, onze huishond, is daar heel gevoelig voor. Zo gauw ik ook maar een keertje te diep zucht, hoef ik nog niet eens iets gezegd te hebben, komt hij langzaam en voorzichtig naar me toe en duwt zijn kop tegen mijn been, een paar keer heen en weer. Ik moet hem dan aaien, doe ik ook, en meestal vertel ik hem dat er niets aan de hand is. Ik probeer hem gerust te stellen. Gewoonlijk probeer ik dan weer verder te gaan met mijn oh zo belangrijke werk en meestal blijft Gijs dan duwen tot ik weg ga van de computer. Dan gaat hij naar zijn bal toe en verwacht dat we gaan spelen. Dat doe ik dan even snel en wil dan weer verder, maar Gijs is het daar dan niet mee eens. Er moet echt even gespeeld worden. Quality time. En dan doe ik dat maar.

Ik had altijd het idee dat hij niet tegen mijn ongenoegen kon en dat ik hem dus gerust moest stellen. Ik ben immers zijn baas en dus moet ik voor hem zorgen. Maar ik realiseerde me vanavond dat het misschien in zijn beleving niet zo is dat hij zelf zo nodig wil spelen, of dat hij gerustgesteld moet worden, maar dat het zijn manier is om voor mij te willen zorgen. Immers als ik de bal gooi en hij rent er achter aan dan is dat leuk en hebben we plezier. Dus misschien is hij helemaal niet uit op zijn eigen comfort, maar probeert hij me terug te brengen bij plezier. En dat werkt ook nog. Want het is sowieso al zo aandoenlijk als hij zo naar me toe komt, dat ik niet anders kan dan op zijn minst glimlachen en mijn opkomend chagrijn laten gaan. Gijs is best een capabele healer. En zorgt dus op zijn heel eigen manier ook voor mij.

Eigenlijk zouden we dat tot leefregel één of twee moeten maken. Elkaar aansporen om plezier maken als hoge prioriteit neerzetten in plaats van van alles en nog wat te moeten en te jakkeren. Natuurlijk is het ook belangrijk om wat voor elkaar te krijgen of dat iets op een bepaalde manier moet en dat kost inspanning en gaat niet altijd vanzelf. Maar zijn we daar gemiddeld niet te veel op gericht? Werken we niet overdreven hard of zijn we niet overdreven druk bezig, ten koste van samen-zijn, lachen, leven? Als we bij de hemelpoort staan, denken we waarschijnlijk met meer warmte terug aan de keren dat we met elkaar lachten en plezier hadden dan aan dat google spreadsheet dat eindelijk klaar was. 

 Gijs is niet alleen healer, maar ook leraar. Daarom hoort hij bij het team.

Zullen we die afspraak gewoon her en der proberen te maken: dat we elkaar stimuleren in plezier maken en licht zijn? Het kan!

Gijs in heaven. Geaaid door de baas met het balletje in zijn bereik. Healer, leraar en een meester in overgave.