Mijn moeder is best op leeftijd, heeft verschillende fysieke klachten en gaat een paar keer per week naar ouderen dagbesteding. Ik vroeg onlangs hoe het daar was en zij zei dat ze best ergens mee zat. Marieke was een andere bezoekster daar. Zij was licht dementerend, kwetsbaar. De voorlaatste vrijdag aan de tafel had ze haar hand richting mijn moeder geschuifeld en gezegd: "ik wil bij jou". "Oh, dat is goed hoor" had mijn moeder gezegd en haar hand vastgehouden. Toen had Marieke gezegd: "ik ga straks naar mama toe". Mijn moeder vroeg nog hoe ze dat ging doen maar kreeg daarop geen antwoord. De volgende vrijdag was Marieke er gewoon en niets bijzonders. Maar in dat weekend overleed ze plotseling toen er niemand bij haar thuis was. Ze woonde bij 2 dochters die allebei weg waren. Corrie de leidster van de dagbesteding wist dat er een soort verbinding was en vroeg de eerstvolgende keer of mijn moeder ok was. Moeder vertelde dat ze er mee zat dat ze Marieke niet gedag had gezegd de laatste vrijdag. Corrie vertelde toen dat ze zich dat toch niet moest aantrekken omdat Marieke niemand gedag had gezegd die dag. Ik vond het zo'n bijzonder verhaal. Marieke wist blijkbaar ergens dat ze weg zou gaan. En misschien wist zij wel niet hoe ze dat echt duidelijk moest maken aan de anderen. Misschien dat zij daarom wel niemand gedag zei op die laatste dag. Het was een bijzonder verhaal dat me raakte en waar ik lang over nadacht. En dat is ook weer zoiets. Hoe vaak gaan we niet onder in de waan van de dag en geven we te weinig rekenschap van het mysterie van het leven, en het bijzondere daarin? En ook: als Marieke, dementerend en wel, wist dat het haar tijd was, zou het dan kunnen dat we allemaal eigenlijk zo veel meer weten of zouden kunnen weten?