Ik heb al twee maanden, wat zeg ik, al bijna drie meer niet meer gekite. Vorige winters deed ik het zelfs als ik me wat minder lekker voelde. Nu door de warme yoga lessen, trekt het koude water en de koude wind me ineens niet meer aan. Maar de wind en het strand laten me toch niet los. Dus ben ik op een woensdagmiddag met mijn dochter op het strand met mijn kite spullen. We zien een kiter diep op zee, in zijn eentje, ik zeg tegen mijn dochter dat ik niet begrijp dat iemand alleen zo diep in zee durft te gaan, als er iets gebeurt daar, dan is de redding niet nabij. Ik ga zelf niet, ik vind in mijn eentje varen te gevaarlijk.

Dan in diezelfde week ben ik op het strand in Schellinkhout. Weer met al mijn kite spullen in mijn auto en sta op het strandje van mijn ene been op mijn andere been te hupsen, want in grote twijfel of ik mijn kite spullen wil optuigen. Terwijl ik naar het water sta te turen vraagt een kiter op een bankje, die even zit uit te rusten, waar ik over twijfel.Ik leg uit dat het weinig wind is en dat er zo veel regen is voorspeld dus niet de optimale condities. Hij zegt dat hij mij kent uit Wijk aan Zee en we raken aan de praat. Ik vertel dat ik woensdag ook nog in Wijk was en dat er een eenzame kiter op het water was waarbij ik me afvroeg of zo iemand zich geen zorgen maakt over de veiligheid. Hij lacht en vertelt dat hij de eenzame kiter op het water was en dat als je je zorgen maakt over iets dat er kan gebeuren je dan niet meer kunt gaan. 

De wind trekt aan en de eenzame kiter gaat het water op, samen met de andere tientallen kiters die er die dag zijn. 

Terug in de auto moet ik lachen, dat tussen alle duizenden kiters ik vandaag die ene kiter heb getroffen die ik van de week op het water zag en waar ik vervolgens bij 'stom toeval' mee aan de praat raak op een heel ander strand, tussen alle andere tientallen kiters die ook aanwezig waren.Soms is het wereldje kleiner dan je denkt en ligt de ontmoeting met een eerdere 'bekende' om een onvoorspelbaar hoekje...